Dlaczego nie wypalać traw
http://adp.org.pl/trawy/Wypalanie traw i zarośli jest prawnie zabronione! Jest to jeden z najbardziej brutalnych sposobów niszczenia środowiska. Wbrew pozorom, wypalanie nie daje żadnych korzyści, a wręcz przeciwnie - przynosi jedynie szkody dla przyrody, jak i samego człowieka. Świadczy o tym poniższe zestawienie faktów:
I. Negatywny wpływ wypalania traw na ludzi
II. Wypalanie traw a zwierzęta
III. Ujemne skutki wypalania traw w rolnictwie
IV. Zagrożenie pożarowe lasów
V. Łamanie prawa jest karane!!!
I. Negatywny wpływ wypalania traw na ludzi
- Niestety, okazuje się, że co roku w takich pożarach giną też ludzie - najczęściej ci, którzy podejmują się wypalania. Zazwyczaj bezpośrednią przyczyną zgonu jest zawał serca, udar termiczny lub gwałtowna zmiana kierunku wiatru, a co za tym idzie - wielkości płomienia, co zaskakuje nieświadomego wypalacza.
- Wypalanie to jedna z istotnych przyczyn zatruwania i tak
już nadmiernie zanieczyszczonej atmosfery - tysiące pożarów
w skali kraju wiąże się z "wyrzucaniem" do niej dziesiątków
ton tlenku węgla oraz innych niebezpiecznych związków
chemicznych. W związku z tym z roku na rok pogarsza się stan
zdrowia społeczeństwa; zmniejsza się przeciętna długość
życia.
- zastraszająco wzrasta ilość chorób nowotworowych
-następują niekorzystne zmiany w układzie kostnym
-wyraźnie nasilają się choroby układu krążenia
-coraz więcej kłopotu sprawiają choroby oczu
-smog atakuje układ oddechowy; wzrasta natężenie chorób alergicznych.
Dla porównania przytoczmy przykład dymu papierosowego: wszyscy wiemy, jak jest szkodliwy, dlatego walczymy z nałogiem palenia papierosów. Tak samo postępujmy w odniesieniu do wypalania traw! Jeżeli ktoś pali papierosa w miejscu publicznym, zwracamy mu uwagę - tak samo róbmy widząc jak ktoś bezmyślnie wypala trawy.
- Dym pochodzący z wypalania jest bardzo niebezpieczny nie tylko z powodu zatruwania atmosfery. Wypalanie traw nierzadko utrudnia również poruszanie się po drogach kierowcom; gęsty dym ścielący się na drogach ogranicza widoczność, w wyniku czego, podobnie jak we mgle, dochodzi do wielu wypadków i kolizji. Wszystko to prowadzi do strat materialnych, a także osobistych tragedii.
- Wypalanie jest świadectwem braku kultury. Wypalacze kompromitują nas jako społeczeństwo w oczach gości i turystów zagranicznych. Wypalanie traw to zjawisko typowo polskie, nie występujące w Europie Zachodniej.
- Dobrze widoczny ogień, zwłaszcza wieczorem, powoduje lęk i stres u wielu osób, zwłaszcza starszych.
- Bezmyślne uśmiercanie roślin i zwierząt, a czasami nawet ludzi, poprzez wypalanie godzi w uczucia religijne wielu ludzi ("nie niszcz, nie zabijaj").
- Każdy pożar, a co za tym idzie - każda interwencja sporo
kosztuje. Sam przyjazd straży pożarnej do ognia kosztuje
kilkaset złotych; w skali kraju są to dziesiątki tysięcy
pożarów. Koszty to nie tylko wylana woda, spalone paliwo,
zużyty sprzęt... To przede wszystkim ludzkie życie,
zmęczenie, co nie sposób określić w złotówkach, więc trudno
sprecyzować/oszacować straty. Są to na pewno miliony zł. Te
ogromne sumy pokrywane są w ostatecznym rozrachunku z
Budżetu Państwa. Oznacza to, iż to my - całe społeczeństwo -
ponosimy ciężar finansowy walki z pożarami. Zapewne każdy z
nas miałby ciekawsze propozycje na zagospodarowanie tak
wielkich kwot pieniędzy, które każdego roku "przemijają z
wiatrem". Np. można by zakupić nowy sprzęt dla strażaków,
karetki pogotowia, podreperować służbę zdrowia, edukację...
itd.
Należy pamiętać o kolejnej bardzo ważnej kwestii:, kiedy strażacy są zadysponowani do akcji gaszenia pożarów traw, łąk i nieużytków, w tym samym czasie mogą być potrzebni w innym miejscu, np. do ratowania życia ludzi poszkodowanych w wypadku drogowym czy innym tragicznym zdarzeniu. Zaangażowanie w akcję gaszenia trawy powoduje znaczne wydłużenie czasu dojazdu do miejsca zdarzenia, a często o życiu człowieka decydują minuty.
II. Wypalanie traw a zwierzęta
- Śmierć w płomieniach czyha na ptaki. Niszczone są miejsca lęgowe wielu gatunków ptaków gnieżdżących się na ziemi lub w strefie krzewów. Palą się również gniazda już zasiedlone, a zatem z jajeczkami lub pisklętami (np. tak lubianych przez nas wszystkich skowronków).
- Dym uniemożliwia pszczołom, trzmielom oblatywanie łąk. Owady te giną w płomieniach, co powoduje zmniejszenie liczby zapylonych kwiatów, a w konsekwencji obniżenie plonów roślin.
- Giną też zwierzęta domowe, które przypadkowo znajdą się w zasięgu pożaru, ponieważ tracą orientację w dymie, ulegają zaczadzeniu. Dotyczy to również dużych zwierząt leśnych, takich jak sarny, jelenie czy dziki.
- Płomienie niszczą miejsca bytowania zwierzyny łownej, m.in. bażantów, kuropatw, zajęcy, a nawet saren.
- W płomieniach lub na skutek podwyższonej temperatury ginie wiele pożytecznych zwierząt kręgowych: płazy (żaby, ropuchy, jaszczurki), ssaki (krety ryjówki, jeże, zające, lisy, borsuki, kuny, nornice, badylarki, ryjówki i inne drobne gryzonie).
- Przy wypalaniu giną mrówki. Jedna ich kolonia może zniszczyć do 4 milionów szkodliwych owadów rocznie. Mrówki zjadając resztki roślinne i zwierzęce ułatwiają rozkład masy organicznej oraz wzbogacają warstwę próchnicy, przewietrzają glebę. Podobnymi sprzymierzeńcami w walce ze szkodnikami są biedronki, zjadające mszyce.
- Ogień uśmierca wiele pożytecznych zwierząt bezkręgowych,
m.in. dżdżownice (które mają pozytywny wpływ na strukturę
gleby i jej właściwości), pająki, wije, owady (drapieżne i
pasożytnicze).
Powyższe przykłady stanowią niezbity dowód, że wypalanie traw niszczy wszystkie organizmy, nie tylko szkodniki. Giną organizmy glebowe, owady zapylające kwiaty, dżdżownice, drobne kręgowce, pisklęta wcześnie zakładających gniazda ptaków. Zdarza się, że w pożodze tracą życie zwierzęta chronione.
III. Ujemne skutki wypalania traw w rolnictwieZmorą pożarową jest wiosenne wypalanie traw, a późnym latem
i jesienią wypalanie resztek pożniwnych. W naszej świadomości
zalągł się mit, że wypalanie traw i słomy poprawia jakość
gleby, jest swoistym rodzajem jej nawożenia i użyźniania.
Rolnicy nadal sądzą, że ogień to "najtańszy herbicyd" do
zwalczania chwastów. Okazuje się, że aby grunty rolne
utrzymywane były w tzw. Dobrej kulturze rolnej, przy
zachowaniu wymogów ochrony środowiska zabronione jest
wypalanie traw. Wiele lat temu naukowcy udowodnili, że takie
pożary są szkodliwe. Ogień nie tylko zabija żyjące w trawie
zwierzęta i mikroorganizmy, ale także wyjaławia glebę - z
takich zabiegów "oczyszczających" nie płyną żadne korzyści. Po
wypaleniu gleba ubożeje.
Łąka czy pastwisko po wypaleniu
się zazielenią, ale będą bezwartościowe. Jest to najgorsza
opcja przygotowania gleby do nowego cyklu. W trakcie wypalania
ginie cała mikroflora i mikrofauna, które ożywiają
glebę.
Gospodarz, który chowa bydło i wypędza je na
pastwisko nie ma problemu z zalegającą trawą - zjadają ją
zwierzęta. Niestety, sytuacja w rolnictwie zmusiła większość
gospodarzy do znacznego ograniczenia pogłowia
bydła.
Dlaczego nasi rodzimi rolnicy, niemający bydła, nie
zbierają traw na pasze?
W naszej kulturze pasza nie jest
jeszcze towarem handlowym, jak na przykład w krajach Unii
Europejskiej. Polscy rolnicy niemający bydła nie zbierają traw
na pasze. Zatem czy twierdzenie, że rolnicy na wypalanie traw
i resztek roślinnych w większości przypadków decydują się po
prostu z biedy, jest słuszne?
O to, aby nasiona chwastów
nie rozsiewały się, należy dbać na przestrzeni całego roku.
Chwasty na miedzach, wśród pól uprawnych, w rowach, nad
potokami i ciekami wodnymi należy systematycznie kosić od
wiosny do wczesnej jesieni. Uzyskana młoda zielonka ma walory
pokarmowe i powinna być przeznaczona na pasze dla inwentarza.
Wypalanie traw, słomy i zarośli to brutalny sposób niszczenia zieleni. Wbrew pozorom, wypalanie nie daje żadnych korzyści, a wręcz przeciwnie - przynosi jedynie szkody. Świadczą o tym niżej przedstawione fakty.
- Wypalanie, nawet jednorazowe, obniża wartość plonów o 5-8%; pogarsza się skład botaniczny siana. Niszczone są między innymi rośliny motylkowe. Zdecydowanie zwiększa się udział chwastów. Naukowcy twierdzą, że po takim pseudo-użyźniającym zabiegu ziemia potrzebuje kilku lat, by dawać takie plony, jak przed pożarem.
- Zniszczeniu ulega warstwa próchnicy, a wraz z nią przebogaty świat mikroorganizmów (bakterie, grzyby), niezbędny do utrzymywania równowagi biologicznej życia mikroorganizmów w biocenozie łąkowo-pastwiskowej. Wysoka temperatura powoduje, że związki łatwo utlenialne, na przykład azot, się utleniają. Odkrywa się też powierzchnia gleby, co może powodować erozję.
- Podczas pożaru rośnie temperatura w glebie. Jeśli na powierzchni panuje temp. ok. 438 °C, to na głębokości 3 cm temperatura wynosi 25,6 °C, a na głębokości 7 cm-17 °C. Taka nagła zmiana temperatury może powodować zagładę zwierząt glebowych niezbędnych do wytwarzania próchnicy. Niezniszczona warstwa próchnicy w glebie to mniejsze zapotrzebowanie na nawożenie. Żyzna gleba posiada strukturę gruzełkowatą i jest łatwa w uprawie oraz rozbudowie systemu korzeniowego roślin. Żyzna gleba nie ulega erozji, szybko pochłania i zatrzymuje wodę niczym gąbka, łagodząc skutki nadmiaru opadów oraz ich niedoboru
- Marnotrawstwo wartościowej paszy. Szczególnym
marnotrawstwem jest wypalanie słomy pozostającej na polu po
zbiorze zbóż kombajnem. Słoma, poza przeznaczeniem
ściółkowym, stanowi jedną z największych rezerw pasz
objętościowych.
Spalanie słomy na polu powoduje:
- nierównomierny wzrost
roślin następczych
- naruszenie struktury gleby (znaczna
koncentracja soli w popiele niektórych słom)
- nadmierny
rozwój chwastów
- powstawanie pożarów.
W skutek wypalania traw, słomy powstają groźne pożary:
-
zabudowań wiejskich
- lasów
- stert, stogów i otwartych
składowisk płodów rolnych
- maszyn rolniczych.
W
pożarach tych giną ludzie i zwierzęta
Nie wypalajmy traw i pozostałości roślinnych! Jest przecież
inny sposób na ich spożytkowanie. Zamiast spalać, można je
kompostować i w postaci próchnicy ponownie wprowadzać na pole.
Wtedy zyskamy pewność, że użyźnią nam glebę, a my osiągniemy
bardziej owocne plony bez szkód dla środowiska.
Prawidłowe
zmianowanie, poprawna agrotechnika, nawozy zielone i komposty
znacznie przyspieszają regenerację gleby.
Dlatego należy
zawsze podkreślać następujące zasady:
- Odżywiaj swoją glebę i jej mikroskopijnych mieszkańców,
a oni odżywią twoje rośliny.
Mikroorganizmy spełniają dwojaką rolę w glebach: z jednej
strony trawią masę organiczną i tworzą próchnicę, z drugiej -
niektóre z nich wytwarzają dwutlenek węgla, inne kwasy
organiczne, które ponownie trawią lub rozpuszczają składniki
mineralne. Im więcej mikroorganizmów znajduje się w glebie,
tym lepiej przebiegają procesy trawienia i
rozpuszczania.
Dlatego w interesie rolników jest to,
aby:
1) w glebie znajdowały się odpowiednie organizmy
2)
wspierać ich wzrost oraz rozwój
3) dbać o odpowiednie
przewietrzanie gleby i utrzymywanie jej w wilgotności, żeby
mikroorganizmy mogły się rozmnażać i spełniać swoje
zadania.
Należy stworzyć warunki, w których będą mogły
dominować pożyteczne mikroorganizmy. Wówczas do nich dostosuje
się masa mikroorganizmów neutralnych, zapewniając glebie
zdolność do regeneracji. Wspólnie są w stanie np. stłumić w
glebie mikroorganizmy chorobotwórcze i wyeliminować procesy
gnilne.
Mamy nadzieję, że przedstawione negatywne skutki
wypalania traw i słomy przekonają wielu rolników do
pozytywnego myślenia oraz postępowania.
Pożary są głównym i najniebezpieczniejszym zagrożeniem dla
naszych lasów. Ogień szybko ogarnia ogromne połacie
drzewostanów, doszczętnie niszcząc trwające od wieków
działanie przyrody. Po pożarze las odradza się przez
dziesiątki lat. Współczynnik zagrożenia pożarowego polskich
lasów należy do najwyższych w Europie!
Lasy w Polsce
charakteryzują się wysokim zagrożeniem pożarowym.
W
okresie największego zagrożenia pożarowego, tj. od 1 kwietnia
do 31 października, często wystarczy iskra, aby spłonęło
kilka, kilkanaście czy kilkadziesiąt hektarów lasu.
Ludzie
odpowiadają za powstanie ponad 90% pożarów lasów.
- umyślne podpalenia
- wczesnowiosenne wypalanie roślinności
- nieostrożność i bezmyślność, np. wyrzucanie niedopałków z przejeżdżających pociągów czy samochodów na pobocze drogi
- łamanie zakazów - wjeżdżanie do lasu samochodem. Katalizatory są umieszczone z reguły przy podwoziach. Wjeżdżając samochodem na ściółkę leśną, na igliwie... na miękką piaszczystą drogę, samochód osiada. Wystarczy, że dotknie igliwia - rozgrzany katalizator może mieć temp. rzędu kilkuset °C.
To jedynie wybrane przyczyny powstawania pożarów lasów.
Zagrożenie pożarowe lasu w różnych porach roku.
Największe zagrożenie pożarowe lasu występuje w okresie
wczesnej wiosny i lata. Wczesną wiosną w lesie występują duże
ilości łatwopalnych materiałów: opadłe listowie, chrust, sucha
roślinność dna lasu. W miarę rozwoju roślinności runa leśnego,
zagrożenie pożarowe lasu maleje. W miesiącach letnich trwa
pełnia wegetacji roślin. Jednak, w wyniku silnego
promieniowania słonecznego, zagrożenie pożarowe lasu może
wzrosnąć. Utrzymujące się wysokie temperatury bez opadów
powodują wysychanie ściółki i roślinności dna lasu - wystarczy
iskra, aby spowodować pożar.
Okres jesienny - z niższymi
temperaturami i na ogół większymi opadami - charakteryzuje się
mniejszym zagrożeniem pożarowym. Bardzo ważnym czynnikiem
kształtującym zagrożenie pożarowe lasów w poszczególnych
porach roku są warunki pogodowe. Od nich zależy podatność lasu
na zapalenie. Największe znaczenie w ocenie zagrożenia
pożarowego mają:
- opady
- prędkość wiatru
- natężenie promieniowania słonecznego
- temperatura powietrza
- wilgotność powietrza.
Prognozowanie i wykrywanie pożarów lasu, stopnie zagrożenia
pożarowego.
W okresie zagrożenia pożarowego, tzn. od marca
do września, kiedy powstaje 98% pożarów leśnych, na terenie
Lasów Państwowych działa system monitorowania zagrożenia
pożarowego lasu.
W skład tego systemu wchodzą punkty
meteorologiczne, w których dokonuje się pomiarów
meteorologicznych oraz wilgotności ściółki leśnej
umożliwiających określenie stopnia zagrożenia pożarowego lasu,
a także obserwacje naziemne mające na celu wykrywanie pożarów
leśnych (dostrzegalnie przeciwpożarowe, wieże telewizyjne,
patrole naziemne korzystające z samochodów wyposażonych w
radiotelefony). Gdy pożar zostanie zauważony, w jego gaszeniu
i alarmowaniu wykorzystuje się powietrzne siły gaśnicze
(samoloty i śmigłowce), służące także do patrolowania, bazy
sprzętu przeciwpożarowego w każdym nadleśnictwie, operacyjne
jednostki gaśnicze, sieć punktów czerpania wody gaśniczej oraz
Punkty Alarmowo-Dyspozycyjne (PAD) w każdym nadleśnictwie i
regionalnej dyrekcji.
Na podstawie wilgotności ściółki
sosnowej, wilgotności powietrza oraz współczynnika opadowego
leśnicy określają aktualny stopień zagrożenia pożarowego.
W
okresie od 01.04 do 31.10 każdego roku pomiary dokonywane są
codziennie i podawane do wiadomości Służb Leśnych, a w okresie
szczególnego zagrożenia pożarowego również do radia i
telewizji. Wyróżnia się następujące stopnie zagrożenia
pożarowego lasu:
0 - brak zagrożenia
I - zagrożenie
małe
II - zagrożenie duże
III - zagrożenie
katastrofalne.
Po wystąpieniu 5-dniowego okresu, w którym
wilgotność ściółki mierzona o godz. 9.00 była niższa od 10% -
Nadleśniczy, dyrektor parku narodowego, wprowadza zakaz wstępu
do lasu. W lasach około 90% pożarów powstaje przy wilgotności
ściółki poniżej 15%.
Warto mieć obywatelską świadomość, iż
są to niemalże celowe podpalenia, jeżeli jesteśmy do tego
stopnia nieostrożni, że rzucamy niedopałek, bądź wjeżdżamy do
lasu w momencie, kiedy jest to zabronione.
Zakaz wstępu do
lasu jest związany między innymi z ochroną życia ludzkiego.
Zwróć uwagę na tablice informujące o zakazie i dostosuj
się do niego, gdyż chodzi tu również o Twoje bezpieczeństwo!
Do zadań wykonywanych w zakresie ochrony przeciwpożarowej należą:
Zabezpieczeniu przeciwpożarowemu lasów służą pasy
przeciwpożarowe w lasach położonych przy obiektach mogących
stanowić zagrożenie pożarowe lasu.
Wyróżnia się
następujące rodzaje pasów przeciwpożarowych, o których oraz
sposoby ich wykonania:
1) pas przeciwpożarowy oddzielający
las od drogi dojazdowej, nie będącej drogą publiczną, do
zakładu przemysłowego, obiektu magazynowego stanowi drzewostan
o szerokości 50 m, licząc od skraju lasu, pozbawiony martwych
drzew, gałęzi, chrustu, nieokrzesanych ściętych drzew oraz
pozostałości po wycince drzew,
2) pas przeciwpożarowy
oddzielający las od drogi publicznej, zakładu przemysłowego,
obiektu magazynowego, obiektu użyteczności publicznej oraz
poligonu wykonuje się w sposób określony w pkt 1, z tym, że w
odległości 2 do 5 m od granicy lasu wykonuje się bruzdę o
szerokości 2 m oczyszczoną do warstwy mineralnej.
W razie zagrożenia pożarowego można urządzać także inne rodzaje pasów przeciwpożarowych, według zasad gospodarki leśnej.
- W ramach ciągłego doskonalenia zwalczania pożarów organizowane są ćwiczenia z udziałem Państwowej Straży Pożarnej, Ochotniczej Straży Pożarnej, Nadleśnictw, Policji, Pogotowia ratunkowego i innych służb.
- Każde nadleśnictwo wyposaża się w lekki samochód gaśniczy, oraz sprzęt umożliwiający sprawne gaszenie małych, nierozprzestrzenianych pożarów.
- Wymiana i konserwacja tablic informacyjnych, informujących o zagrożeniach pożarowych, oraz oznakowanie dróg przeciwpożarowych.
- Ustawienie tablic o zakazie wstępu w razie ogłoszenia akcji "Susza"
- Porządkowanie terenów przyległych do dróg publicznych i szlaków turystycznych z materiałów łatwopalnych. Usuwanie gałęzi i powalonych drzew w ramach poprawy przejezdności dróg pożarowych.
Bezpieczne zasady zachowania się w lesie.
Las jest otwarty dla wszystkich, lecz musimy pamiętać o kilku zasadach, aby nasz pobyt w lesie nie naruszył jego harmonii.
- przestrzegaj wytycznych z tablic informacyjno-ostrzegawczych wywieszonych na terenach leśnych
- w lasach i na terenach śródleśnych, na obszarze łąk,
torfowisk i wrzosowisk, jak również w odległości do 100m od
granicy lasu zabronione jest wykonywanie czynności mogących
wywołać pożar, a w szczególności:
- rozniecanie ognia poza miejscami wyznaczonymi (jeśli koniecznie chcesz rozpalić ognisko, zawiadom leśniczego, a wskaże on bezpieczne miejsce, gdzie mógłbyś to zrobić; pamiętaj jednak, że przy III stopniu zagrożenia pożarowego palenie ognisk w lesie jest zabronione)
- wypalanie wierzchniej warstwy gleby i pozostałości roślinnych
- nie pal tytoniu w lasach i na terenach śródleśnych, za wyjątkiem dróg utwardzonych i miejsc wyznaczonych do pobytu ludzi (żar zapałki ma temperaturę rzędu około 800 °C, a papieros, rzucony niedopałek to około 600 °C. Aby się zapalił las, np. od suchej trawy, wystarczy 250 °C. Rzucenie niedopałka, który ma 600 °C, można przyrównać do świadomego uklęknięcia i podpalenia lasu zapałką. - Przejazd przez las samochodów, motocykli dozwolony jest tylko po drogach publicznych. Pamiętaj, że postój na drogach leśnych jest dozwolony wyłącznie w miejscach dozwolonych.
- Nie wchodź na uprawy leśne i do młodników o wysokości do 3 m.
- W Parkach Narodowych poruszaj się tylko po wyznaczonych
szlakach. Wcześniej jednak dowiedz się o stopniu zagrożenia
pożarowego lasu, jaki obowiązuje w danym dniu, dostosuj się
do niego - być może ogłoszono zakaz wstępu do lasu.
Leśnicy i strażacy liczą na współpracę ze społeczeństwem,
zwłaszcza w wykrywaniu źródeł ognia, a w przypadku zauważenia
pożaru - na powiadamianie straży pożarnej, nadleśnictwa lub
właściciela lasu.
Bardzo często występuje sytuacja, że
Polak ma poczucie "nie będę kapusiem" i widząc podpalacza
nikogo nie informuje o tym. To jest dowód, że nie jesteśmy
jeszcze w pełni państwem obywatelskim.
998
Ogólnopolski bezpłatny numer Państwowej Straży Pożarnej
112
Ogólnopolski bezpłatny numer alarmowy z telefonów
komórkowych.
Dzwoniąc na ten numer dodzwonimy się
zazwyczaj do najbliższego posterunku policji. W wielu gminach
i powiatach w naszym kraju numer ten jest już obsługiwany
przez Centra Powiadamiania Ratunkowego CPR - wówczas na numer
112 możemy dzwonić z telefonów stacjonarnych. W CPR całą dobę
dyżuruje oficer dyżurny straży pożarnej i pogotowia. Mają oni
także stałą łączność z policją. To tutaj docelowo mają trafiać
wszystkie zgłoszenia o zdarzeniach, które dotychczas odbierali
dyżurni w pogotowiu, straży pożarnej i policji.
Radzimy
jednak korzystać z numeru 998 dopóki numer 112 nie będzie
zintegrowany w całym kraju.
- Po akcesji Polski z Unią Europejską producent rolny
będzie mógł uzyskać dopłaty do gruntów rolnych , warunki i
tryb ich uzyskania określa ustawa z dnia 18 grudnia 2003 r.
o płatnościach bezpośrednich do gruntów rolnych ( Dz. U. z
2004 r. Nr 6, poz. 40).
Art.2. ust.1. stanowi: ,,Osobie fizycznej, osobie prawnej lub jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, będącej posiadaczem gospodarstwa rolnego, zwanej dalej producentem rolnym, przysługują płatności na będące w jej posiadaniu grunty rolne utrzymywane w dobrej kulturze rolnej, przy zachowaniu wymogów ochrony środowiska, zwane dalej gruntami rolnymi".
Zgodnie z art.2 ust. 6 tej ustawy, Minister właściwy do spraw rolnictwa określi w drodze rozporządzenia minimalne wymagania utrzymywania gruntów rolnych w dobrej kulturze, przy zachowaniu wymogów ochrony środowiska.
Art., 6 ustawy określa, że Dyrektor oddziału regionalnego ARiMR przeprowadza kontrole w zakresie spełniania przez producentów rolnych warunków do przyznawania płatności, m in. sprawdzane będzie, czy zadeklarowane grunty są utrzymywane w dobrej kulturze rolnej. - Rolnicy mogą liczyć również na drugie, obok dopłat bezpośrednich, źródło stałych subwencji z II Filaru Wspólnej Polityki Rolnej, z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji w Rolnictwie. Są to płatności związane z podejmowanymi działaniami określonymi w Programie Rolnośrodowiskowym. Jednym z warunków ich otrzymania jest stosowanie zasad zwykłej dobrej praktyki rolniczej, opisanych w załączniku K do Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich. Punkt 6 tego załącznika brzmi "Obowiązuje zakaz wypalania roślinności na łąkach, pastwiskach, nieużytkach, rowach, pasach przydrożnych, szlakach kolejowych lub w strefie oczeretów i trzcin. Zakaz dotyczy również miedz, ściernisk i słomy".
- W 2002 roku Instytut Uprawy, Nawożenia i Gleboznawstwa w
Puławach opracował, na zlecenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju
Wsi oraz Ministra Środowiska, Kodeks Dobrej Praktyki
Rolniczej- jest to zbiór przyjaznych środowisku praktyk
rolniczych , których stosowanie zapewni zrównoważony rozwój
w sferze produkcji rolniczej. Podstawą opracowania były
aktualne akty prawne chroniące środowisko. KDPR zapobiega
popełnianiu wykroczeń przez rolników, informując, co jest
dozwolone lub zabronione. Kształtuje właściwą postawę
rolników wobec obowiązującego prawa i uczy jak ograniczać
ujemne oddziaływanie rolnictwa na środowisko. W rozdziale E
"Ochrona powietrza" pkt 9 brzmi: Zabronione jest wypalanie
roślinności na łąkach i pastwiskach, nieużytkach oraz rowach
i na pasach przydrożnych , jak również wypalanie ścierni i
słomy oraz łętów ziemniaczanych.
Doradcy terenowi Ośrodków Doradztwa Rolniczego, na szkoleniach organizowanych we wsiach sołeckich, przybliżają rolnikom zasady prowadzenia działalności rolniczej, przyjaznej środowisku, wynikające z wyżej wspomnianego Kodeksu Dobrej Praktyki Rolniczej.
Informacje przekazała Pani Domicela Duszka Wydział Środowiska i Rolnictwa Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego.
Wypalanie traw oprócz tego, że jest naprawdę niebezpieczne,
jest też niedozwolone. Określają to odpowiednie zapisy
prawne:
Ustawa z dnia 16 października 1991 r. o ochronie
przyrody. (Dz. U. z 2001 r. Nr 99, poz. 1079 z późn.
zm.)
Zgodnie z art. 45 ustawy "zabrania się wypalania
roślinności na łąkach, pastwiskach, nieużytkach, rowach,
pasach przydrożnych, szlakach kolejowych lub w strefie
oczeretów i trzcin".
Art. 59. "Kto wypala roślinność na
łąkach, pastwiskach, nieużytkach, rowach, pasach przydrożnych,
szlakach kolejowych, w strefie oczeretów lub trzcin podlega
karze aresztu lub grzywny".
Wypalania traw zabrania też:
Ustawa z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2000
r. Nr 56, poz. 679 z późn. zm.).
Jej art. 30 ust. 3 pkt 3
mówi, że "w lasach oraz na terenach śródleśnych, jak również w
odległości do 100 m od granicy lasu, zabrania się działań i
czynności mogących wywołać niebezpieczeństwo, a w
szczególności:
1. rozniecenia poza miejscami wyznaczonymi
do tego celu przez właściciela lasu lub nadleśniczego
2.
korzystania z otwartego płomienia
3. wypalania wierzchniej
warstwy gleby i pozostałości roślinnych.
Dodatkowe sankcje
zagrażają osobom, które doprowadziły do czyjejś śmierci lub
powstania strat materialnych.
Kary za wypalanie traw, łąk i nieużytków.
Artykuł 59 rozdziału 8 ustawy o ochronie przyrody mówi, że
"kto wypala roślinność na łąkach, pastwiskach, nieużytkach,
rowach, pasach przydrożnych, szlakach kolejowych, w strefie
oczeretów i trzcin, podlega karze aresztu lub grzywny".
Według art. 82, § 1 Kodeksu wykroczeń nr 6, poz. 29
(ustawy z dnia 20 maja 1971 r. z nowelizacjami do 1995 r.)
mówi, że za wykroczenie tego typu grozi kara aresztu, grzywny
lub nagany. Natomiast art. 24, § 1 w związku z art. 82 mówi
jasno: "...grzywnę wymierza się w wysokości od 5 zł do 500 zł,
chyba że ustawa stanowi inaczej".
Przestrzegamy przed zagrożeniami wynikającymi z
wypalania roślinności.
Apelujemy o rozsądek! Zanim
podpalisz, zastanów się czy przez bezmyślność nie narazisz
życia swojego i innych.
<< Powrót do listy...